Dwór wybudowany został w latach 1879-188.

Stylem nawiązuje do neorenesansu berlińskiego, którego cechy częściowo zatarły się przez liczne remonty.

Jest to murowany z cegły, otynkowany
i podpiwniczony budynek.

Został wzniesiony na planie nieregularnego, wydłużonego prostokąta.

Składa się z dwóch części – parterowej z mieszkalnym poddaszem i piętrowej, którą od frontu i od strony parku wieńczą trójkątne szczyty.

Bryłę dworu ozdabiają wysunięte sionki umieszczone
w elewacjach bocznych, półowalny występ na froncie oraz ganek osadzony na styku części parterowej i piętrowej.

Na parterowej części elewacji ogrodowej znajduje się otwarty taras ze schodami.

Narożne elewacje posiadają lizeny z płycinami.

Budynek nakryty jest dachem dwuspadowym z papy.

Układ wnętrz dworu jest dwutraktowy.

 

Obok dworu znajdują się pozostałości parku w stylu krajobrazowym, założonego w I połowie XIX w. Znajdowały się w nim klomby, alejki, szpalery drzew
i ogród warzywny.

Niestety nie przetrwały one powojennej dewastacji.

Nie zachowały się także zbiorniki wodne.

W drzewostanie zachowały się cenne drzewa, m.in.
dąb szypułkowy uznany za pomnik przyrody, platan klonolistny, lipy, graby.

 

W 1946 r. majątek przeszedł na własność Skarbu Państwa.

Do końca XX w. we dworze funkcjonowała szkoła podstawowa.

Później pełnił on funkcje mieszkalne.

Obecnie jest opuszczony.

 

Działka o powierzchni: 1,06 ha.

Powierzchnia użytkowa dworu ok. 500 m2.